Het Duitse Bohren & der Club of Gore vormde in 1992 over een gedeelde liefde voor grindcore, hardcore, doom- en deathmetal. Hun ‘doom ridden jazz music’ stript alles weg van de genres die hen beïnvloeden, tot enkel intensiteit over blijft. In het geval van Bohren & der Club of Gore zit die niet in volume of snelheid maar in minimalisme en broeierige traagheid. Het is liftmuziek, maar als de deuren opengaan stap je in het decor van een David Lynch film en de liftjongen lijkt op bokkenpoten te staan. Het is lounge, maar er hangt wel een erg dikke mist rond de cocktailzetels en er smeult iets onder het rode tapijt. Het is het omgekeerde van ambient: muziek waar bijna niet aan te ontsnappen valt. Een tergend trage jazzsaxofoon danst met eerie vibrafoonklanken en elke drumslag staat zo ver van de vorige dat ze uit het niets lijkt te komen. Of zoals ze het zelf omschrijven een “unholy ambient mixture of slow jazz ballads, Black Sabbath doom and downtuned Autopsy sounds”

Al drie decennia lang kan niemand Bohren & Der Club of Gore kopiëren, dus blijft de band koppig verder doen. Ook hun achtste studioplaat ‘Patchouli Blue’ (2020) is 'Instrumental, slow, uneventful - as always’. Laat je live meeslepen in de droomwereld van één van de meest unieke instrumentale combo’s van deze tijd.