Terwijl de wereld zichzelf had opgesloten in 2020 loste het Britse post-shoegaze/dreampop kwartet bdrmm in 2020 met ‘Bedroom’ een debuut met de impact waar elke jonge band van droomt. De plaat werd omschreven door NME als ‘A modern day shoegaze classic’, door Mojo als ‘manna for fans of inventive happy-sad ‘80s guitar pop’ en door Clash als ‘a vital delve into the power of our communal isolation’. De mooiste omschrijving kwam er van So Young: ‘Bedroom posseses the same sort of atmospheric value as watching dusk mellow into dawn in seamless fast forward… a stunning and candid work induced by the very traumas and anxieties of living.”
Met hun in zware gitaareffecten gedrenkte sound, motorische Neu!-grooves en dromerige vocals wordt bdrmm vergeleken met genretoppers als Ride en My Bloody Valentine, een pallet van invloeden dat de band voor opvolger ‘I Don’t Know’ (30/06) stevig uitbreidt. Op hun tweede plaat gaat de groep uit Hull aan de slag met piano, strijkers, electronica, samplers en de occasionele dancebeat, daarbij verwijzend naar namen als Radiohead, Boards of Canada, Portishead, Brian Eno en zelfs Eric Satie als inspiratie. Het is het parcours van een groep die uit de hype rond hun debuut het zelfvertrouwen haalt om die belangrijke stap vooruit te zetten.
Voor ‘I Don’t know’ tekende bdrmm bij Rock Action, het label van die andere sonische postrockers Mogwai. Vooruitgeschoven single ‘It’s Just a Bit of Blood’ en hun remixes voor acts als A Place To Bury Strangers en Andy Bell lichten al een tipje van de sluier op van artistieke honger en onstilbare zoektocht naar nieuwe muzikale hoogten van het viertal.
