Le Villejuif Underground, een bende Frans rapalje rond de uitgeweken Australische poëet Nathan Roche, ontstond in een kraakpand in de Parijse banlieu Villejuif. Met hun smerige mix van garagerock, pop, country en disco draaien ze al jaren mee in het Franse café- en kraakpandcircuit, maar ook grote festivals als Dour, Rock en Seine en het Europese Showcasefestival Eurosonic zette de groep al op de affiche. In een vreemde speling van het lot kwam de band zelfs terecht in China, op tour met Chinese top-40 acts, een ervaring waarover Roche het grommende ‘Wuhan Girl’ pende.

De losgeslagen en in rode wijn gedrenkte optredens van Le Villejuif Underground zijn een feest voor wie graag eens de teugels lost en frontman Nathan Roche is met zijn Franse-intellect-meets-Australische-cowboy uitstraling een ware wervelwind op een podium. Fans van zootjes ongeregeld als King Khan & The Shrines, Fat White Family en King Gizzard & The Lizard Wizard zullen deze band zeker en vast kunnen appreciëren.

Na een LP op het Franse Born Bad Records komt Le Villejuif Underground in het voorjaar terug met een 7”, waarover Roche alvast kwijt wil dat hij geen enkel instrument meer aanraakt dat meer 5” lang is.

Herinner je je de groezelige Amerikaanse bands die, in de mid-90’s, refreintjes op de wereld loslieten die de Smashing Pumpkins groen zouden doen uitslaan van jaloezie, verpakt in de meest krakkemikkige sound in de geschiedenis van de elektriciteit? Misschien niet, maar Bryan’s Magic Tears had gemakkelijk een van hen kunnen zijn. Dit Franse combo tapt met hun emotioneel geladen wall-of-guitars van een vers vaatje ‘teenage angst’ en verpakt hun zilveren melodieën en ijzeren songs onder een dikke laag roest. Wie hard gaat op bands als Sebadoh, Hüsker Dü, The Replacements en Missions of Burma: check Bryan’s Magic Tears.