De indierockers van Cymbals Eat Guitars rijgen sinds hun debuut uit 2009 platen aan elkaar die door pers en fans in de hemel worden geprezen maar door het grote publiek schaamteloos worden genegeerd. Vraag het echter aan adepten van de betere gitaarriedel en ze zullen het met ons eens zijn; het is moeilijk om een band te vinden die er over een span van vier albums in slaagde om zo’n gevarieerd en kwalitatief oeuvre bijeen te schrijven.
In de donkere en emotionele gitaarrock van Cymbals Eat Guitars vind je meer weerhaakjes dan in de gemiddelde viswinkel en worden er dieptes verkend waar je met een bathyscaaf nog niet geraakt. De grove rasp van frontman Joseph D’Agostino schuwt daarbij de grote emotie niet. Dat een mens al eens met opgespannen vuist wil meezingen met het refrein is een normale reactie.
Met nieuwste worp ‘Pretty Years’ hebben de rockers uit Long Island een vierde +8.0 review op Pitchfork binnen en gaan ze lekker door op hetzelfde elan: het beste pikken uit indierock (The Pixies, Pavement), post-hardcore (At The Drive-In, Fugazi) en emorock (Sunny Day Real Estate) en daarmee rauwe, bijwijlen withete nummers bouwen die een klein beetje kerven in de ziel.
